از آنجا که در دوران باستان، پادشاهان شیر جنگل را نماد قدرت می پنداشتند، مهار کردن چنین موجودی نشانه توان کنترل و قدرت بی اندازه به حساب می آمد. در نتیجه برای تزئین بناها و آب نماها از سر شیر یا کل بدن او استفاده می کردند. حتی پس از ساخت شیر آب فلزی نیز، روند تزئین اهرم باز و بسته کردن آب با سرِ شیر همچنان ادامه یافت. احتمالا، بر روی اهرم اولین شیرهایی که وارد ایران شدند نیز سر شیر قرار داشته و مردم بجای اینکه برای قطع و وصل جریان آب از جمله "اهرم را بچرخان" استفاده کنند، می گفتند "شیر را ببند/ باز کن". این اصطلاح با وجود حذف قسمت تزئینی به شکل شیر از شیرهای آب ،تا به امروز استفاده می شود.